موشک اسکاد بی

موشک اسکاد بی را از این سایت دریافت کنید.

اسکاد

اسکاد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اسکاد

موشک اسکاد در محموله TEL، موزه ملی تاریخ نظامی، بلغارستان

نوع Tactical ballistic missile

خاستگاه اتحاد جماهیر شوروی

تاریخچه خدمت

خدمت ۱۹۵۷-اکنون Scud A

۱۹۶۴-اکنون Scud B ۱۹۶۵-اکنون Scud C ۱۹۸۹-اکنون Scud D استفاده شده توسط

جنگ‌ها جنگ یوم کیپور، جنگ ایران و عراق، جنگ خلیج فارس، جنگ در افغانستان (۱۹۸۹–۱۹۹۲)، Yemeni Civil War (1994)، جنگ اول چچن، Second Chechen War، جنگ داخلی لیبی (۲۰۱۱)، جنگ داخلی سوریه، جنگ داخلی یمن (۲۰۱۵ تا کنون)، مداخله نظامی در یمن به رهبری عربستان سعودی

ویژگی‌ها

وزن ۴٬۴۰۰ کیلوگرم (۹٬۷۰۰ پوند) Scud A

۵٬۹۰۰ کیلوگرم (۱۳٬۰۰۰ پوند) Scud B

۶٬۴۰۰ کیلوگرم (۱۴٬۱۰۰ پوند) Scud C

۶٬۵۰۰ کیلوگرم (۱۴٬۳۰۰ پوند) Scud D

طول ۱۱٫۲۵ متر (۳۶٫۹ فوت)

قطر ۰٫۸۸ متر (۲ فوت ۱۱ اینچ)

کلاهک Conventional high-explosive, Fragmentation, Nuclear 5 to 80 kiloton, Chemical VX warhead

موتور Single-stage liquid-fuel

برد عملیاتی

۱۸۰ کیلومتر (۱۱۰ مایل) Scud A

۳۰۰ کیلومتر (۱۹۰ مایل) Scud B

۶۰۰ کیلومتر (۳۷۰ مایل) Scud C

۷۰۰ کیلومتر (۴۳۰ مایل) Scud D

سرعت Mach 5, ۱٫۷ کیلومتر بر ثانیه (۱٫۱ مایل بر ثانیه)

سامانه هدایت

inertial guidance, Scud-D adds DSMAC terminal guidance

دقت ۳٬۰۰۰ متر (۹٬۸۰۰ فوت) Scud A

۴۵۰ متر (۱٬۴۸۰ فوت) Scud B

۷۰۰ متر (۲٬۳۰۰ فوت) Scud C

۵۰ متر (۱۶۰ فوت) Scud D

موشک اسکاد

اسکاد نام‌گذاریِ ناتو برای خانواده‌ای از موشک‌های بالستیک کوتاه‌برد ساخت اتحاد جماهیر شوروی است که در دوران جنگ سرد تولید شد و به صورت گسترده به دیگر کشورهای هم‌پیمان با کشور شوروی خصوصاً کشورهای جهان سوم صادر شده‌است. «اسکاد» نامی است که توسط ناتو به این سری موشک‌ها داده شد و معمولاً برای اشاره به تمامی موشک‌هایی که در کشورهای مختلف بر اساس تکنولوژی اسکاد ساخته شده‌اند نیز استفاده می‌شود. نام روسی این موشک‌ها (اولین نمونه)، و است. که موتور آن از سوخت مایع استفاده می‌کند. این موشک در راستای عمودی پرتاب و معمولاً بر روی سکوهای کوچک و متحرک سوار می‌شود.[۱]

مدل‌های مختلف موشک اسکاد بین ۱۸۰ کیلومتر تا هزار کیلومتر برد دارند و وزن آن‌ها بین ۴۴۰۰ تا ۶۵۰۰ کیلوگرم است. اسکاد را می‌توان به کلاهک اتمی، شیمیایی یا بمب‌های متعارف تجهیز کرد.[۱]

انواع و مشخصات[ویرایش]

اولین مدل این موشک که نامیده می‌شود در سال ۱۹۵۷ وارد ارتش شوروی شد. این موشک ۱۸۰ کیلومتر برد و خطای زیادی در حدود ۳ کیلومتر داشت. که رایج‌ترین مدل این موشک است از سال ۱۹۶۵ تولید شده و برد آن به ۳۰۰ کیلومتر افزایش و خطای آن به ۴۵۰ متر کاهش یافته بود. وزن اسکاد-بی به ۵۹۰۰ کیلوگرم، طول آن به ۱۱٫۲۵ متر می‌رسد و کلاهک جنگی آن ۹۸۵ کیلوگرم است. مدل دوربردتر اسکاد-بی بود که هم‌زمان با آن تولید می‌شد و برد آن به حدود ۵۵۰ کیلومتر افزایش یافته بود اما این افزایش به قیمت کوچک شدن کلاهک جنگی (۶۰۰ کیلوگرم) و کاهش دقت (حدود ۷۰۰ متر) به دست آمده بود.

مدل بهینه‌یافته‌ای از اسکاد است که در سال ۱۹۸۹ ارائه شد اما در آن زمان شوروی‌ها موشک‌های بالستیک بسیار بهتری در اختیار داشتند به همین دلیل این موشک را به عنوان بهینه‌سازی اسکاد-بی به کشورهای دارنده این موشک پیشنهاد کردند. در اسکاد-دی کلاهک در طول مسیر از بدنه موشک جدا می‌شود و بقیه مسیر را با سیستم هدایتی خود ادامه می‌دهد به این ترتیب برد موشک به هزار کیلومتر افزایش یافته‌است. همچنین با داشتن یک دوربین فیلمبرداری قادر است تصویر هدف را با تصویری که در کامپیوتر آن ذخیره شده مطابقت دهد که این کار منجر به کاهش ضریب خطا تا ۵۰ متر شده‌است.

نحوه عملکرد[ویرایش]

موشک اسکاد مسیری کمانی‌شکل را در طول پرتاب خود طی می‌کند. در مقطع اول، اوج می‌گیرد و به کمک موتورهایش از جو زمین خارج می‌شود. سپس وارد یک مقطع پرواز آزاد می‌شود، تا لحظه‌ای که مجدداً به جو زمین برمی‌گردد و به سمت زمین سقوط می‌کند. ژیروسکوپ‌های موجود بر روی راکت، آن را در مقطع اوج‌گیری هدایت می‌کنند. هرگاه که موتورها خاموش شوند، به تبع آن موشک اسکاد به سمت هدف خود سرازیر می‌شود. دقت اسکاد در زمینه هدف‌گیری ضعیف است.[۱]

توسعه[ویرایش]

موشک اسکاد

اولین استفاده از اصطلاح اسکاد توسط ناتو به نام «اس اس-۱بی اسکاد-اِی» بود، که همان موشک «آر-۱۱» است. موشک اسکاد از نظر تکنولوژی پایه‌ای، تفاوت چندانی با راکت «وی-۲» که توسط ارتش آلمان نازی ساخته شد، ندارد.[۱]

در اوایل موشک آر-۱ با نام SS-1 Scunner توسط ناتو شناخته می‌شد، ولی طراحی بسیار متفاوتی داشت. موشک «آر-۱۱» از تکنولوژی «وی-۲» استفاده کرده بود، ولی یک طراحی جدید داشت، کوچکتر از موشک‌های «وی-۲» و «آر-۱» بود و شکل متفاوتی نسبت به آن‌ها داشت. موشک «آر-۱۱» توسط شرکت شرکت موشکی اس‌پی کارالیوف و صنایع فضایی انرگیا ساخته شد و از سال ۱۹۵۷ وارد خدمت شد. انقلابی‌ترین ابداع در موشک‌های «آر-۱۱» موتور آن بود که توسط شرکت عیسایف ساخته شد. این موشک خیلی ساده‌تر از طراحی چند محفظه‌ای موشک «وی-۲» بود و در آن از صفحه ضدلرزش استفاده شده بود تا از منفجر شدن بر اثر فشار پرواز جلوگیری کند. این موتور یک پیشروی قابل‌توجه نسبت به موتورهای بزرگ‌تری بود که در وسایل پرتاب شوروی استفاده می‌شد.

کاربرد[ویرایش]

اسکاد از معروف‌ترین و شایع‌ترین موشک‌های بالستیک است و از نظر تعداد شلیک در جنگ‌های واقعی رتبه دوم را پس از موشک آلمانی وی-۲ دارد. نخستین مورد استفاده از اسکاد به جنگ ۱۹۷۳ اعراب و اسرائیل بازمی‌گردد که در جریان آن سه موشک مصری به سوی سرپل‌های ارتباطی ارتش اسراییل در ساحل غربی کانال سوئز شلیک شدند که به مرگ هفت سرباز اسرائیلی منجر شد. یکی از مهم‌ترین موارد استفاده از این موشک نیز به جنگ ایران و عراق مربوط می‌شود. جمهوری اسلامی ایران پس از خرید چند فروند از این نوع موشک (احتمالا از کرهٔ شمالی) تا حدودی موفق به بازدارندگی و توقف حملات عراق به شهرهای خود شد. ارتش لیبی نیز در سال ۱۹۸۶ در پاسخ به حمله هوایی آمریکا با شلیک دو موشک اسکاد نیروهای ساحلی آمریکایی مستقر در جزیره لامپدوزای ایتالیا را هدف قرار داد که هر دو موشک به خطا رفتند. نیروهای ارتش سرخ و جمهوری دمکراتیک افغانستان نیز در جریان جنگ دهه ۱۹۸۰ افغانستان از موشک‌های اسکاد علیه پایگاه‌های مخالفان اسلام‌گرای خود در افغانستان و پاکستان استفاده کردند. در جریان جنگ داخلی سال ۱۹۹۴ یمن، جنگ عربستان و یمن در سال ۲۰۱۵ (اسکاد سی یمن پایگاه نظامی السلیل عربستان را از فاصله ۴۰۰ کیلومتری هدف قرار داد) و جنگ سال ۱۹۹۶ روسیه در چچن، و جنگ داخلی ۲۰۱۱ لیبی نیز به‌طور محدودی از اسکاد استفاده شد و گزارش‌هایی از شلیک اسکاد در جنگ داخلی سوریه نیز منتشر شده‌است.

منبع مطلب : fa.wikipedia.org

موشک بالستیک اسکاد

موشک بالستیک اسکاد

موشک بالستیک

موشک بالستیک اسکاد

موشک بالستیک اسکاد موشک بالستیک اسکاد

اسکاد بی موشک بالستیک اسکاد

اولین موشک بالستیک  ساخت شوروی موشک  ار 1 بود. ار 1 نسخه کپی مستقیم   موشک وی 2  نازی ها بود. ار1  در اوائل دهه 1950 عملیات شد و 270 کیلومتر برد داشت.ار1 و یا همان وی 2 روسها مشکلات خود را داشت  که در واقع از وی2 نازی ها به ارث برده بود(برای اشنایی با وی 2 اینجا را کلیک کنید). سوخت ار 1 مانند وی 2 متشکل از  اکسیژن مایع و نوعی  الکل بود. مشکل این بود که مخزن بزرگ اکسید یا همان اکسیژن مایع خیلی زود فشار خود را از دست می داد  و باید دوباره تخلیه و پر می شد . این از دست دادن فشار تنها 1 روز زمان می برد از این رو ار 1 یک موشک  همیشه اماده  به کار نبود.مشکل بعدی الکل بود که انرژی کمی داشت  و باید  ان را در درون  یک شپور می سوزاندند  تا نیروی لازم به دست اورد . از این رو در اوائل دهه 1950 شوروی به دنبال موشکی دیگر رفت.(موشک  بالستیک  به دلیل ارتفاع  بالای پرواز و عدم وجود هوا برای ترکیب با سوخت  اصلی در ان ارتفاع  همراه خود ترکیب را برای ترکیب  در سوخت اصلی در نقش اکسیژن حمل میکند که به ان اکسید کننده می گویند  )

موشک جدید ترکیبی از نفت سفید به عنوان سوخت و اسید نتریک  به عنوان اکسید کننده داشت که قدرت بیشتری را فراهم می کرد . شکل ظاهری  از ار1 بسیار متفاوت بود  و دارای  لانچر پرتاب متحرک بود.

اولین نسخه موشک جدید  ار11 زمیلیا نام داشت که ناتو به ان لقب اس اس 1بی  اسکاد A نهاد. طرح این موشک  در سال 1951 اغاز شد . طرح قرار بود موشکی با کارای  وی2 المانی ولی نصف اندازه  ان باشد و بتوان ان را  راحت جابجا کرد.سرگی کرولوف طراح مشهور روسها کار  را روی این موشک را  اغاز کرد . در مرحله اول استفاده از نوع اکسید کننده اختلافاتی  را در تیم طراحی  ایجاد  کرد. اینکه باید   اکسید  همان اکسیژن مایع باشد یا   اسید نتریک   که بسیار  خطر ناک ولی با دوام بود . در نهایت  اسید نیتریک پیروز شد و در سال 1953 موشک ار11 اولین شلیک خود را انجام داد. موشک در سال 1958 راسما وارد خدمت شد

ار11 مانند وی 2 دارای  سامانه هدایت اینرسی بود  و از  چهار بالچه برای تعادل و برای  هدایت  دارای چهار تیغه در پشت سر خروجی موشک  برای تغییر  جهت رانش موتور و تغییر مسیر موشک  بودند. این بدان معنا است که موشک تنها در زمانی قابل هدایت است که موتور کار میکند.

موشک دارای 10 متر طول بود و بردش به 270 کیلومتر می رسید  ولی وقتی به یک کلاهک اتمی 50 کیلوتن تی ان تی مسلح بود بردش  حدود 150 کیلومتر بود. دارای  میزان  خطای بیش  از 1900 متر بود از این رو  تنها در نقش  اتمی می توانست  موثر باشد.موشک بر روی شاسی تانک سنگین  استالین 2 نصب شده بود و شاسی دارای  سرعت 25 کیلومتر بر ساعت بود. سوختگیری  موشک تا 90  دقیقه  زمان می برد و به دلیل اسیدی بودن اکسید کننده نمی شد  ان را در زمان طولانی  در مخزن  موشک  نگه داشت  زیرا به  بدنه مخزن  اسیب می رساند و  تنها در زمان پرتاب پر میشد . زمان پرواز موشک برای برد  60 کیلومتری  194 ثانیه  ، برای برد100 کیلومتر 225 ثانیه   و برای برد 160  کیلومتر 291 ثانیه  بود

اسکادA اولین نسخه موشک اسکاد سوار بر شاسی تانک استالین

یک نسخه از این موشک با نام ار11 اف ام برای  پرتاب از زیر دریایی توسعه یافت.این نمونه در سال 1955 توسعه یافت و در همان سال از زیر دریایی کلاس زولو پرتاب  شد.ناتو به این نمونه اس اس ان 1 اسکاد A نام گذاشت. ار 11 اف ام به عنوان اولین موشک زیر دریایی پرتاب شوروی دارای  سازکار دشواری بود. تنها یک موشک توسط  زیر دریایی حمل میشد که ان نیز به صورت  عمود در درون برجک زیر دریایی قرار داشت . هنگام پرتاب زیر دریایی روی اب می امد  و موشک  را شلیک می کرد. موشک سوخت مایع  بود و بر روی سه کلاس زیر دریایی شوروی نصب شد که از جمله انها زولو کلاس و گلفت کلاس بود. ار 11 اف ام  تا سال 1963 و عملیاتی شدن موشک اس اس ان 5 در خدمت نیروی دریایی شوروی بود و از 73 پرتاب ان  59 پرتاب موفق بود. ار 11 اف ام شوروی را تبدیل به اولین کشور با توان پرتاب موشک زیر  دریایی پرتاب  ضد کشتی کرد.

ار 11 اف ام

سری دوم موشک اسکاد ار 17 البروس نام دارد که ناتو به ان نام اس اس 1 سی  اسکاد بی داده است.این نمونه به عنوان موشک تاکتیکی   متعارف ساخته شد و نسخه بزرگ تر شده اسکاد ای بود. در سال 1959 وارد خط تولید شد و در سال 1960 عملیاتی  شد اگرچه گذارشات نشان می دهد تا سال 1964 توان کامل عملیاتی نیافته بود  و تا اواسط دهه1980 در تولید قرار داشت

بزرگترین تفاوت  اسکاد  بی با  نسخه A داشتن موتور ار دی 21 بود که از سوخت  دی‌متیل‌هیدرازین نامتقارن در کنار اسید نتریک به عنوان  اکسید کننده بهره می برد  . سوخت جدید بسیار قویتر  بود و باعث افزایش برد میشد . دارای  یک سامانه هدایت با سه ژیرسکوپ  بود که تنها در مرحله  روشن بودن موتور توان هدایت را داشت  و دارای میزان خطای    450 متر بود و سرعت ان در مرحله اخر به 5 ماخ می رسد  . میتواند یک کلاهک اتمی 70 کیلوتن  تی ان تی(در شوروی) ویا یک کلاهک شیمیایی  با 550 کیلوگرم مواد شیمیایی  را حمل کند ویا در نقش متعارف  تا یک تن  کلاهک جنگی انفجار شدید ترکش شونده مجهز شود .در مرحله نسخه تا سال 1967 موشک با کشنده 2 پی 19  متعلق به  ار11(اسکاد A) حمل میشد ولی به دلیل کارایی کم ، کشنده با خودروی هشت چرخ ماز 542 جایگزین  شد. کل شاسی خود 37500 کیلوگرم وزن داشت و دارای  سرعت 55 کیلومتر بر ساعت بود . یک  بالا بر هیدرولیک  موشک  را در عرض چهار دقیقه از حالت افقی  به حالت عمودی  برای پرتاب در می اورد. برای انتقال موشک های بیشتر  برای پرتاب خودرو کشنده چند  کامیون  2Т3М1 وجود داشت  که هر کدام  یک موشک را حمل می کرد. بین سال های 1959 تا 1987  در مجموع 7000 فروند اسکاد بی ساخته شد که رکورد دار  بیشترین موشک بالستیک در جهان است

منبع مطلب : jangaavaran.ir